ενύπαρκτος

ἐνύπαρκτος, -ον (Μ)

1. αυτός που υπάρχει κάπου, ο υπαρκτός

2. αυτός που δεν έχει δική του υπόσταση αλλά ενυπάρχει σε κάποιο άλλο πράγμα.